Pijn lijden
Bij mijn sportschool, Fitland in Mill, staat weer en nieuw speeltje: een loopband waarbij het loopoppervlak tot een stijgingpercentage van 30 graden ingesteld kan worden. En dat is dus iets meer dan een vals plat.
Lopen met een snelheid van 3 of 4 kilometer per uur stelt niets voor, behalve als het stijl heuvelop gaat. Want dan komt de pijn. Onvermijdelijk. Beenspieren, heupspieren en bilspieren gaan pijn doen. De benen worden heel zwaar, de energie stroomt weg. Dan volgt een dof uitputting-gevoel en op een gegeven moment dringt zich onvermijdelijk de vraag op: Waarom doe ik dit, wil ik wel zo diep gaan?
Nu weet ik natuurlijk wel wat pijn is. Op de sportschool zoek ik vaker de pijngrenzen op. Maar doet een kwartiertje rustig lopen op een hellend vlak pijn? Is het niet gewoon een miserabel gevoel en niet meer dan dat?
Ik vraag me af waar ik de wilskracht vandaan haal om door te gaan en grenzen te verleggen als mijn lichaam niet meer wil, ook als mijn hart en ziel al heel hard STOP IK WIL OVERLEVEN hebben geroepen.
Ik probeer mijn gedachten op een ander spoor te zetten. Ik pep me op en verbeeld me dat het slechts een kwestie van afzien is.
En anders is daar de personal coach nog. Een paar bemoedigende woorden zijn meestal genoeg om me weer even moed te geven. En de techniek natuurlijk. “Hoofd omhoog, borst vooruit, schouders omlaag, denk aan je houding en met losse handen graag!” Daar concentreer ik me dan op.
Als ik me laat ontvallen dat ik nu toch werkelijk dood ga van het lijden, dan zegt Frank rustig: “Nee hoor, je kunt nog praten”.
En als ik dan in de laatste minuut op de loopband het laatste restje energie in mezelf aanboor en met een bonkend hart de band stilzet dan heb ik niet geleden, dan heb ik geleefd. Zo voelt dat.
Want wat blijft is het gevoel van een grote voldoening en na een poosje voel ik me als herboren.
Maar de spierpijn de dag daarop is er niet minder om.
Kees
