Vette blog 4: Kettlebells voor het ijzersterke effect

Het zijn toch geen normale fitnessattributen...? Ze zien er niet uit die Kettlebells! Het lijken net Middeleeuwse ijzeren kanonskogels waar een dorpssmid een handvat aan gesmeed heeft. Ze zijn nog het beste te vergelijken met onverslijtbare Russische werktuigen uit de Koude Oorlog-tijd. Daar komt nog bij dat ze zijn zoals ze er uitzien: loeizwaar. Raar eigenlijk ook dat ze een Engelse naam hebben: Kettlebells. Een oer-Nederlandse naam als ‘Tilbal’ was ook goed geweest.

Om die tilballen voor mezelf toch een menselijker gezicht te geven, heb ik ze namen gegeven. Die van 12 kg heet Boris, die van 16 kg heet Igor en de 20 kg heet Ivan. De zwaardere krijgen meisjesnamen. Er zit zeker een Olga bij. Met haar heb ik nog niet mogen werken.

Trainen met Kettlebells is erg zwaar, heb ik ondervonden. Het zijn korte maar vreselijk intensieve trainingen. Vooraf zei Frank, mijn personal trainer: “Nu gaan we alles tegelijk trainen: kracht, flexibiliteit, stabiliteit en je uithoudingsvermogen!”.

Nou dat heb ik geweten. God#*>*%. Wat heeft dat ding grote en positieve impact op mijn lichaam!

“Explosiever!! Vanuit je heupen!”, stimuleert Frank me. Jawel Frank, maar Ivan doet niet altijd wat ik wil.

Kettlebelltraining blijkt één van de beste methoden te zijn om een sterker en slanker lichaam te krijgen. De vetverbranding is ongetwijfeld heel hoog. Ik begin er sterk in te geloven.

En ik ben er al snel achter dat Tilbal ook geen goed woord is, beter is Big-killball.

Toch kijk ik al uit naar Olga.

Kees

Vette blog 3: Strakke billen

Mijn personal trainer bij Fitland, Frank, zegt dat billen het meest onderschatte deel van ons lichaam zijn. “Je billen vertellen mij iets over jouw conditie”, beweert hij. “Slappe bilspieren, onderrugklachten, heupklachten, het kan allemaal met elkaar te maken hebben”.

Dat zal best wel, want mijn zitvlak bevindt zich vele uren per dag op een stoel  – met veel zitvlees dus – en mijn heup en de rug zijn stram.

Moet ik nu bilspieroefeningen doen? Zoals gezegd vindt Frank gepaste aandacht voor billen een wezenlijk onderdeel van het opkrikken van mijn conditie. Gelukkig vindt hij ook dat er nog ‘heel veel te redden is’ en dat ik effectieve bilspieroefeningen kan doen met behulp van mijn eigen lichaamsgewicht. En dat heb ik voorlopig zat. Met squats en lunges (ja ik leer snel) moet het lukken. En natuurlijk met een gezond voedingspatroon.

Gelukkig heeft mijn PT niets gezegd over mijn eventuele lelijke billen. Want mijn zitvlak beschouw ik toch wel als één van de intiemste delen van mijn lichaam. Daar praat ik met de nodige gène over. Bovendien ben ik niet zo ijdel dat ik regelmatig achterstevoren voor de spiegel sta. Mijn partner zegt dat het aangezicht van mijn bilpartij haar wel aanstaat en dat ik ‘best wel’ een leuk setje heb.

Ik geloof haar. Maar ik wil ‘best wel’ iets aan mijn conditie doen om zo nog sterkere en strakkere bilspieren te krijgen. En omgekeerd.

Dus Frank: goed om die spieren aan beide kanten van mijn bilspleet eens grondig aan te pakken. Spank me; het kan geen kwaad, vet zat. Nog wel.

Kees

Vette Blog 2: Afvallen begint bij mezelf. Maar waar?

Ik ben te dik en zo vind ik mezelf ook. Behalve een welvaarts-item is het ook een persoonlijk item geworden.

Want hoewel ik echt te zwaar ben voor mijn lengte, ondervind ik daar geen echte hinder van en ben ik er niet ziek van. Maar mijn huisarts zegt dat dat nog wel komt, binnen de 10 jaar: versleten bloedvaten, krakkemikkige heupen, enz.

In elk geval heb ik suikerziekte en slik tabletjes om die ziekte een beetje in bedwang te houden. Heb ik diabetis omdat ik te dik ben? Misschien wel, het beïnvloedt de ziekte in elk geval niet gunstig. Bij mijn vorige bezoek aan mijn huisarts wilde hij me een verhoging van de dosis medicijnen voorschrijven. Dat weigerde ik, met de mededeling dat er toch andere mogelijkheden moesten zijn om het ziektebeeldverloop gunstig te beïnvloeden.

Oei, kan ik die uitspraak wel waar maken? Met meer bewegen meer afvallen, dat moet mij helpen. Want als ik minder overgewicht heb dan moet ik een stuk gezonder worden. Alleen: een dieet volgen doe ik niet, want dat helpt niet op lange termijn, wel (veel) meer bewegen dus. Maar hoe?

Ik denk dat afvallen begint bij goed in mijn vel zitten. En omgekeerd. Ik zal afscheid moeten nemen van bepaalde gedachten en overtuigingen over mezelf en mijn lijf en dan zou het zomaar kunnen dat ik vanzelf afslank naar het figuur dat goed bij mij past.

Aktie!!! Ik heb me aangemeld bij een personal coach bij Fitland en sport nu 3x in de week een uur onder persoonlijke begeleiding.

Dus: sorry dokter, even niet de keuze voor meer medicijnen. Ik probeer onvoorwaardelijk van mezelf te houden en hard met mijn – goddelijke – lijf aan de slag te gaan. Ik voel me prima bij die keuze.

Kees

Vette Blog 1: Te dik! Je zegt het niet tegen een ander. Toch?

Ik ben in goed gezelschap. De helft van alle Nederlanders is te zwaar. Ik ook. Maar we zeggen het niet zo snel tegen elkaar. Je haalt het gewoon meestal niet in je hoofd iemand in je omgeving te attenderen op het feit dat hij of zij (weer) zwaarder is geworden.

Het is te pijnlijk om het onderwerp aan te roeren en velen zijn bang dat de ander het als een belediging opvat.
 Bovendien is het gemakkelijker om te denken: ‘Dat is niet mijn zaak’. Jongeren wijzen elkaar waarschijnlijk wel vaker op het toegenomen gewicht. Kinderen zijn een stuk eerlijker, die zeggen: ‘je bent erg dik’. Of, nog pijnlijker, ‘je hebt een kind in je buik’ .... ik heb het meegemaakt en kon het jong wel een klap verkopen.

Wie mag mij er op wijzen dat ik dik of (weer) dikker ben geworden? Mijn partner, tenminste als het niet vaker is dan een enkele keer. Ook van mijn kinderen kan ik een reactie wel verdragen. En een goede vriend mag desnoods nog zeggen dat hij het waardeert dat ik mijn kostbare gereedschap droog houd onder mijn afdak. Het wordt al moeilijker met de diëtist, die kan beter het woord ‘dik’ maar niet in de mond nemen. Ach, eerlijk gezegd wil ik eigenlijk van niemand horen dat ik zwaarder ben geworden.


En mijn huisarts? Hij mag wel iets zeggen over mijn overgewicht. En over de gevolgen voor mijn lichamelijk en geestelijk welbevinden.

Alleen: ook mijn huisarts houdt het liefst zijn mond. Zou hij een afkeer hebben van dikke patiënten? Zou hij bang zijn om me te beledigen? Toen ik laatst bij hem was met een overbelaste enkel, gaf hij me allerlei nuttige adviezen. Maar toen ik weer buiten stond vroeg ik het me af: waarom zegt hij het niet recht in mijn gezicht: je bent 20 kilo te zwaar, vetklep!!!

Kees