Even wat zwaardere kost.
Laatst las ik ergens dat te veel eten alles te maken heeft met een verwaarlozende opvoeding....
Stel dat dat waar is en mijn overgewicht komt door het ‘weg-eten’ van emoties, kan ik dan zelf de vinger op de zere plek leggen wat betreft mijn opvoeding, of heb ik daar een psycholoog voor nodig?
Dat emo-eten schijnt nogal veel voor te komen. Want het is diepgeworteld in onze maatschappij. Iedereen heeft wel eens last van angsten of depressies. Soms ligt de oorzaak inderdaad in je jonge jaren. Dan worden emoties weggevreten: zoete en vette dingen eten om troost te vinden, bedoel ik. Want als je je rot voelt of verdrietig of gefrustreerd dan ga je meestal meer eten. (Dat is wat anders dan kortdurende gezonde spanning, dan kun je soms geen hap door je keel krijgen).
En daar komt nog bij dat veel dikke mensen verdriet of een schaamtegevoel hebben om hun overgewicht, en daar weer meer van gaan eten. Enz.
Tsjonge, werk zat voor een heel leger psychologen.
Hoewel....
Iedereen kan bij zichzelf nagaan hoe zijn of haar eetgedrag is. Ook is meestal wel na te gaan waar de oorzaak ligt. We hoeven onszelf niet voor de gek te houden.
De meeste dikke mensen die kampen met écht emotioneel eetgedrag hebben geen baat bij diëten, die kunnen het best enkele afspraken bij de psycholoog maken.
Ik denk dat de basis voor afvallen begint met aandacht voor je leven. Je eerste levensjaren, de jaren daarna en de jaren die nog te gaan zijn.
Aldus dr. Kees.
De moraal van het verhaal: waarschijnlijk heb je na het bezoek aan je psycholoog vreselijk veel zin in een BigMac.
En probeer eens LAPT-training, bij een personal trainer. Gewoon doen.
Kees
