maandag 23 januari 2012

Vette blog 11: Emo-eten

Even wat zwaardere kost.
Laatst las ik ergens dat te veel eten alles te maken heeft met een verwaarlozende opvoeding....

Stel dat dat waar is en mijn overgewicht komt door het ‘weg-eten’ van emoties, kan ik dan zelf de vinger op de zere plek leggen wat betreft mijn opvoeding, of heb ik daar een psycholoog voor nodig?

Dat emo-eten schijnt nogal veel voor te komen. Want het is diepgeworteld in onze maatschappij. Iedereen heeft wel eens last van angsten of depressies. Soms ligt de oorzaak inderdaad in je jonge jaren. Dan worden emoties weggevreten: zoete en vette dingen eten om troost te vinden, bedoel ik. Want als je je rot voelt of verdrietig of gefrustreerd dan ga je meestal meer eten. (Dat is wat anders dan kortdurende gezonde spanning, dan kun je soms geen hap door je keel krijgen).
En daar komt nog bij dat veel dikke mensen verdriet of een schaamtegevoel hebben om hun overgewicht, en daar weer meer van gaan eten. Enz.

Tsjonge, werk zat voor een heel leger psychologen.

Hoewel....
Iedereen kan bij zichzelf nagaan hoe zijn of haar eetgedrag is. Ook is meestal wel na te gaan waar de oorzaak ligt. We hoeven onszelf niet voor de gek te houden.
De meeste dikke mensen die kampen met écht emotioneel eetgedrag hebben geen baat bij diëten, die kunnen het best enkele afspraken bij de psycholoog maken.

Ik denk dat de basis voor afvallen begint met aandacht voor je leven. Je eerste levensjaren, de jaren daarna en de jaren die nog te gaan zijn.
Aldus dr. Kees.

De moraal van het verhaal: waarschijnlijk heb je na het bezoek aan je psycholoog vreselijk veel zin in een BigMac.
En probeer eens LAPT-training, bij een personal trainer. Gewoon doen.

Kees



donderdag 5 januari 2012

Vette blog 10: Spiegels in de sportschool

Een simpele vraag: Waarom hangen er in de sportschool zo’n grote spiegels?
Het antwoord is ook eenvoudig: die spiegels helpen de sporters om te kunnen zien wat ze goed of fout doen bij trainingen.
Dat geldt ook voor mij. Maar toch zijn er momenten dat ik dat helemaal niet wil zien.

Waarom niet?
Tijd voor wat serieuze bespiegelingen, zo in de eerste dagen van het nieuwe jaar.
Ik vul voor mezelf in mijn hoofd een enquête in:

Hoe kijk ik in de sportschoolspiegel?
- vluchtig
Wat zie ik als ik in de sportschoolspiegel kijk?
- bleke beentjes
Wat denk ik als ik in de sportschoolspiegel kijk?
- het heeft zin die LAPT. Het was destijds een goed besluit
Wat voel ik als ik in de sportschoolspiegel kijk?
- tevredenheid, een beetje trots, maar ook een beetje melancholie.

Er bekruipt me ook een onbehaaglijk gevoel: Heb ik mijn eigen enquête eerlijk ingevuld? Herken ik mezelf wel in de spiegel? Of moet ik zeggen die spiegel.
Misschien moet ik leren anders naar mijn spiegelbeeld te kijken. Om er achter te komen wat me werkelijk zoal bezighoud, wat ik echt belangrijk vind in mijn leven, wat me blij maakt of juist niet.
En wat nog belangrijker is: als ik iets zou willen veranderen in mijn doen en laten, wat doe ik dan?

Als ik zo in de spiegel zou kijken en die enquête voor mezelf zou invullen zou dat een mooi inkijkje in mezelf geven.

Ik hoef mijn overpeinzingen gelukkig niet voor iedereen openbaar te maken. Het is mijn privé inkijkje. En ik heb nog een groot geluk: sportschoolspiegels kunnen niet spreken....

Voor iedereen een sportief en gezond nieuw jaar gewenst. En kijk ook eens wat vaker anders in de spiegel, ik kan het aanbevelen, het bevalt me prima.

Kees