Het is zover. Mijn buurvrouw zei deze week tegen me: “Kees wat heb je een lekker kontje...”. Waarvan acte. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze er aan toevoegde: “...maar niet in evenwicht met je buik”.
Waarom is mijn uiterlijk zo belangrijk voor anderen? Ga ik naar de sportschool om iets aan mijn uiterlijk te doen, om anderen te plezieren? Gedeeltelijk, maar verder gaat mijn ijdelheid niet. Misschien vindt mijn buurvrouw dat jammer.
Als ik op de sportschool om me heen kijk naar de ‘voorbeeldmensen’ op de affiches, dan wordt ik wat moedeloos. Alleen maar – zogenaamde – perfecte lijven. Jong en zo goed ‘in shape’ dat fitness voor hun helemaal niet nodig is. Allemaal breeduit lachend afgebeeld, terwijl ze in volle actie zijn. Allemaal heel soepel, alsof het geen moeite kost.
Gek is dat, want als ik train en fitness dan krijg ik een rode kop en zucht en kreun ik omdat mijn lichaam niet precies doet wat ik zo graag wil. En ik ben daar niet alleen in. Als ik om me heen kijk zie ik zeker voor de helft mensen die helemaal niet het zogenaamde perfecte lichaam hebben. Integendeel. En dat voorbeeldlichaam zullen ze (we) ook niet bereiken.
Ik ga misschien zelf een affiche maken met daarop een ander mooi lijf. Niet jong, niet afgetraind. Wel lachend, dat dan wel weer, want fitness is geen straf. Die persoon mag lelijke knieën hebben, putten in de bovenbenen, een waggelkont, love-handles, bierbuikje, flubberende bovenarmen. Het maakt niet uit. Ik zou zo mezelf op het affiche kunnen zetten.
Als je wil dat ik niet mezelf maar jou op de foto zet voor een afbeelding op het affiche, zeg het dan tegen Frank, mijn personal trainer. Be proud. Hij zal het begrijpen en je naam discreet aan me doorgeven.
Dan maak ik dat affiche en dat hang ik dan op bij Fitland. Tussen de affiches met die andere mooie lijven. Beloofd.
Kees
Geen opmerkingen:
Een reactie posten