Vette blog 14: Frank leerde me lopen

Je zou ze de kost moeten geven, al die mensen die op de eerste verjaardag van hun kind of kleinkind de filmcamera in stelling brengen om de eerste stapjes vast te leggen. Het is dan ook een belangrijke stap in de groei naar minder afhankelijkheid en volwassenheid.

Lopen leer je letterlijk met vallen en opstaan. Vooral door vallen eigenlijk. Dat gestruikel en gestuntel hoort er blijkbaar echt bij, inclusief de builen en de blauwe plekken. En dat leerproces gaat maar door, zoals leren praten, leren rekenen, leren liefhebben, enz.

En leren aan fitness te doen. Aan de hand van een personal trainer het fitnesspad bewandelen is óók net zo lichamelijk als de eerste stapjes als kind.

Telkens als ik val roept Frank vrolijk ‘Boem’. Hij prijst me de hemel in bij elke geslaagde stap, straalt rust en vertrouwen uit en pushed me om weer door te gaan.

Geloof het of niet, er zijn meerdere keren foto’s en filmopnames gemaakt van m’n stuntelige schreden op het fitnesspad. Ze zullen ongetwijfeld nog wel eens getoond worden bij een of andere gelegenheid, waarbij dan fijntjes gezegd wordt dat het levenspad bewandelen altijd gaat van ‘au’.

Inmiddels kan ik redelijk zelfstandig lopen.

Kees

Vette blog 13 Pijn lijden

Pijn lijden

Bij mijn sportschool, Fitland in Mill, staat weer en nieuw speeltje: een loopband waarbij het loopoppervlak tot een stijgingpercentage van 30 graden ingesteld kan worden. En dat is dus iets meer dan een vals plat.

Lopen met een snelheid van 3 of 4 kilometer per uur stelt niets voor, behalve als het stijl heuvelop gaat. Want dan komt de pijn. Onvermijdelijk. Beenspieren, heupspieren en bilspieren gaan pijn doen. De benen worden heel zwaar, de energie stroomt weg. Dan volgt een dof uitputting-gevoel en op een gegeven moment dringt zich onvermijdelijk de vraag op: Waarom doe ik dit, wil ik wel zo diep gaan?

Nu weet ik natuurlijk wel wat pijn is. Op de sportschool zoek ik vaker de pijngrenzen op. Maar doet een kwartiertje rustig lopen op een hellend vlak pijn? Is het niet gewoon een miserabel gevoel en niet meer dan dat?

Ik vraag me af waar ik de wilskracht vandaan haal om door te gaan en grenzen te verleggen als mijn lichaam niet meer wil, ook als mijn hart en ziel al heel hard STOP IK WIL OVERLEVEN hebben geroepen.

Ik probeer mijn gedachten op een ander spoor te zetten. Ik pep me op en verbeeld me dat het slechts een kwestie van afzien is.

En anders is daar de personal coach nog. Een paar bemoedigende woorden zijn meestal genoeg om me weer even moed te geven. En de techniek natuurlijk. “Hoofd omhoog, borst vooruit, schouders omlaag, denk aan je houding en met losse handen graag!” Daar concentreer ik me dan op.

Als ik me laat ontvallen dat ik nu toch werkelijk dood ga van het lijden, dan zegt Frank rustig: “Nee hoor, je kunt nog praten”.

En als ik dan in de laatste minuut op de loopband het laatste restje energie in mezelf aanboor en met een bonkend hart de band stilzet dan heb ik niet geleden, dan heb ik geleefd. Zo voelt dat.

Want wat blijft is het gevoel van een grote voldoening en na een poosje voel ik me als herboren.

Maar de spierpijn de dag daarop is er niet minder om.

Kees

Vette blog 12: Douchen in je onderbroek

Na een sportieve inspanning vind ik het lekker om te douchen. Bij de sportschool doe ik dat in de openbare douches. (Individuele douches zijn er trouwens niet).

Niet iedereen stapt onder de douche na het sporten. Ik denk dat er mensen zijn die beschaamd zijn om openbaar te douchen in de sportschool. Of misschien is er meer sprake van een ongemakkelijk gevoel? Die douchen thuis (fijner, lekkerder en hygiënischer), of helemaal niet.

Of zijn er gewoon meer preutse mensen dan ik denk?

Douchen in je blote lijf is toch erg gebruikelijk. Dacht ik.

Maar er zijn jongens en heren die hun boxershort of zwembroek aanhouden onder de openbare douche, ook als alle anderen in hun blote billen in de wasstraat staan.

Ik vind het niet hinderlijk, maar stemt me wel tot nadenken.

Inmiddels weet ik dat het niet in elke cultuur acceptabel is, dat je in het bijzijn van andere mensen in je nakie loopt. Moslimmannen, bijvoorbeeld, mogen de zone tussen navel en knieën niet ontbloten bij andere mannen. En zeker niet als er onreine mannen in de buurt zijn.

Die jongens en mannen douchen met een onderbroek of zwembroek aan.

Ieder zijn keuze.

Op de middelbare school zijn er ook binken die het stoer vinden om hun hippe boxershort onder de douche te showen, hoorde ik van een neefje. Wellicht dat ook de moderne mobieltjes leiden tot minder animo voor het bloot douchen. Voor je het weet is er een grapjas die het op facebook plempt. (Nee, bij deze blog is geen foto gevoegd). Misschien ook omdat jongens tegenwoordig al om niks voor homo worden uitgemaakt. Als ze even verkeerd of te lang kijken. En homo-zijn schijnt vreselijk te zijn, dus.

Nu ik er zo over nadenk zijn er eigenlijk toch ook wel mensen die ik liever niet naakt wil zien... en een enkeling weer wel... maar die staat niet bij mij onder de openbare douche.

Ook ieder haar keuze.

Kees

Vette blog 11: Emo-eten

Even wat zwaardere kost.

Laatst las ik ergens dat te veel eten alles te maken heeft met een verwaarlozende opvoeding....

Stel dat dat waar is en mijn overgewicht komt door het ‘weg-eten’ van emoties, kan ik dan zelf de vinger op de zere plek leggen wat betreft mijn opvoeding, of heb ik daar een psycholoog voor nodig?

Dat emo-eten schijnt nogal veel voor te komen. Want het is diepgeworteld in onze maatschappij. Iedereen heeft wel eens last van angsten of depressies. Soms ligt de oorzaak inderdaad in je jonge jaren. Dan worden emoties weggevreten: zoete en vette dingen eten om troost te vinden, bedoel ik. Want als je je rot voelt of verdrietig of gefrustreerd dan ga je meestal meer eten. (Dat is wat anders dan kortdurende gezonde spanning, dan kun je soms geen hap door je keel krijgen).

En daar komt nog bij dat veel dikke mensen verdriet of een schaamtegevoel hebben om hun overgewicht, en daar weer meer van gaan eten. Enz.

Tsjonge, werk zat voor een heel leger psychologen.

Hoewel....

Iedereen kan bij zichzelf nagaan hoe zijn of haar eetgedrag is. Ook is meestal wel na te gaan waar de oorzaak ligt. We hoeven onszelf niet voor de gek te houden.

De meeste dikke mensen die kampen met écht emotioneel eetgedrag hebben geen baat bij diëten, die kunnen het best enkele afspraken bij de psycholoog maken.

Ik denk dat de basis voor afvallen begint met aandacht voor je leven. Je eerste levensjaren, de jaren daarna en de jaren die nog te gaan zijn.

Aldus dr. Kees.

De moraal van het verhaal: waarschijnlijk heb je na het bezoek aan je psycholoog vreselijk veel zin in een BigMac.

En probeer eens LAPT-training, bij een personal trainer. Gewoon doen.

Kees

Vette blog 10: Spiegels in de sportschool

Een simpele vraag: Waarom hangen er in de sportschool zo’n grote spiegels?

Het antwoord is ook eenvoudig: die spiegels helpen de sporters om te kunnen zien wat ze goed of fout doen bij trainingen.

Dat geldt ook voor mij. Maar toch zijn er momenten dat ik dat helemaal niet wil zien.

Waarom niet?

Tijd voor wat serieuze bespiegelingen, zo in de eerste dagen van het nieuwe jaar.

Ik vul voor mezelf in mijn hoofd een enquête in:

Hoe kijk ik in de sportschoolspiegel?

- vluchtig

Wat zie ik als ik in de sportschoolspiegel kijk?

- bleke beentjes

Wat denk ik als ik in de sportschoolspiegel kijk?

- het heeft zin die LAPT. Het was destijds een goed besluit

Wat voel ik als ik in de sportschoolspiegel kijk?

- tevredenheid, een beetje trots, maar ook een beetje melancholie.

Er bekruipt me ook een onbehaaglijk gevoel: Heb ik mijn eigen enquête eerlijk ingevuld? Herken ik mezelf wel in de spiegel? Of moet ik zeggen die spiegel.

Misschien moet ik leren anders naar mijn spiegelbeeld te kijken. Om er achter te komen wat me werkelijk zoal bezighoud, wat ik echt belangrijk vind in mijn leven, wat me blij maakt of juist niet.

En wat nog belangrijker is: als ik iets zou willen veranderen in mijn doen en laten, wat doe ik dan?

Als ik zo in de spiegel zou kijken en die enquête voor mezelf zou invullen zou dat een mooi inkijkje in mezelf geven.

Ik hoef mijn overpeinzingen gelukkig niet voor iedereen openbaar te maken. Het is mijn privé inkijkje. En ik heb nog een groot geluk: sportschoolspiegels kunnen niet spreken....

Voor iedereen een sportief en gezond nieuw jaar gewenst. En kijk ook eens wat vaker anders in de spiegel, ik kan het aanbevelen, het bevalt me prima.

Kees

Vette blog 9: Sensatie voor de spieren

Sint Nicolaas heeft wat nieuwe speeltjes in de sportschool bezorgd, onder andere een foam-roller. Dit is een dikke, half harde, rol van een metertje lang.

Mijn personal trainer Frank laat me er ruggelings op liggen. Te beginnen halverwege de rug.

“Gewoon met gestrekte rug er op gaan liggen, met de knieën opgetrokken, je buik en billen aanspannen en nu jezelf wat omhoog laten komen. En weer terug. En dat 5 keren”.

Het kraakt wat.

“Nu een klein beetje doorrollen, zodat de foam-roller onder de volgende wervel ligt. Weer jezelf op laten komen. En weer terug. Vijf keer graag”.

Ook daar kraakt het.

“De volgende wervel, die tussen je schouderbladen. Vijf keer”.

Een krakje en een pijntje.

“Volgende”.

Pijntje links, pijntje rechts.

“Nu de op één na laatste”.

...!

“De laatste ook. Hoe voelt het?”

Alsof er een Thaise masseuse over mijn rug gelopen heeft, Frank.

“Dan weet ik nog wel een mooie oefening met de foam-roller. Ga er maar weer met je rug op liggen, maar nu een stuk naar rechts draaien. De knieën optrekken, voeten op de grond en nu de benen strekken. Nu zal de rol over je rugspieren rollen die langs de ruggenwervel zitten. Vijf keer”.

O mijn god....

“Goed hè? Een sensatie voor de spieren, toch?! Nu de andere kant, een stuk naar links draaien en weer de spieren over de foam-roller laten rollen”.

Ohhh... dat rollen... het lijkt nu een Turkse massage. Ik voel me gekneed en afgemat. Mag het licht wat gedimd, aub.

Niks happy ending, maar wel weldadig.

“... En nu een leuke oefening voor je bilspieren”.

Straks Frank, nu eigenlijk liever even niet. Ik krijg zin in een kopje thee.

Die oude Sinterklaas weet wel wat hij de sportschool geschonken heeft.

Kees

Vette blog 8: Een droog lichaam

Het schijnt dat het voor de meeste mannen die in de sportschool komen draait om afslanken, vet verbranden en het tonen van spieren.

Dat van dat afslanken en vet verbranden geloof ik wel, maar het tonen van spieren...? Gaat het tonen van je spieren niet gelijk op met het willen imponeren van het andere geslacht? Terwijl je tegelijkertijd aan andere jongens en mannen laat zien dat je een narcist bent. Lekker elementaire gevoelens zijn dat, het doet me denken aan mijn tienertijd.

Maar stel (ik zeg: stel) dat ik wel mijn spieren wil laten zien, wat moet ik dan doen?

Ik heb het eens nagevraagd.

“Je moet eerst droog worden!”  ... Wablief?  “Je moet droogtrainen. Dat wil zeggen dat je conditietraining aan het doen bent voor je spieren en zo voornamelijk lichaamsvet verbrandt”.

Mijn eerstvolgende vraag is dus: hoe begin ik droog te trainen?

“Met jouw bouw en aanleg is het eenvoudig om te  gaan bulken, dus droogtrainen hoeft geen probleem te zijn”.

Euhhh.... bulken?

“Bulken is eten om aan te komen. Je moet namelijk niet te weinig eten, want dan krimt je lichaam qua volume in totaliteit, je vetpercentage maar ook je spiermassa!”

Dus wel diëten, maar jezelf niet uithongeren?

“Ja, en je dient een strak work-out schema plus cardio te volgen, maar dan kun je echt ripped worden. Begrijp je?”

Nee, ik haak af.

Ik let op wat ik eet, beweeg meer, sport wat (met nogal vochtige trainingen dus), drink minstens 2 liter water per dag en daar blijf ik redelijk droog bij.

Kees