Vette blog 9: Sensatie voor de spieren

Sint Nicolaas heeft wat nieuwe speeltjes in de sportschool bezorgd, onder andere een foam-roller. Dit is een dikke, half harde, rol van een metertje lang.

Mijn personal trainer Frank laat me er ruggelings op liggen. Te beginnen halverwege de rug.

“Gewoon met gestrekte rug er op gaan liggen, met de knieën opgetrokken, je buik en billen aanspannen en nu jezelf wat omhoog laten komen. En weer terug. En dat 5 keren”.

Het kraakt wat.

“Nu een klein beetje doorrollen, zodat de foam-roller onder de volgende wervel ligt. Weer jezelf op laten komen. En weer terug. Vijf keer graag”.

Ook daar kraakt het.

“De volgende wervel, die tussen je schouderbladen. Vijf keer”.

Een krakje en een pijntje.

“Volgende”.

Pijntje links, pijntje rechts.

“Nu de op één na laatste”.

...!

“De laatste ook. Hoe voelt het?”

Alsof er een Thaise masseuse over mijn rug gelopen heeft, Frank.

“Dan weet ik nog wel een mooie oefening met de foam-roller. Ga er maar weer met je rug op liggen, maar nu een stuk naar rechts draaien. De knieën optrekken, voeten op de grond en nu de benen strekken. Nu zal de rol over je rugspieren rollen die langs de ruggenwervel zitten. Vijf keer”.

O mijn god....

“Goed hè? Een sensatie voor de spieren, toch?! Nu de andere kant, een stuk naar links draaien en weer de spieren over de foam-roller laten rollen”.

Ohhh... dat rollen... het lijkt nu een Turkse massage. Ik voel me gekneed en afgemat. Mag het licht wat gedimd, aub.

Niks happy ending, maar wel weldadig.

“... En nu een leuke oefening voor je bilspieren”.

Straks Frank, nu eigenlijk liever even niet. Ik krijg zin in een kopje thee.

Die oude Sinterklaas weet wel wat hij de sportschool geschonken heeft.

Kees

Vette blog 8: Een droog lichaam

Het schijnt dat het voor de meeste mannen die in de sportschool komen draait om afslanken, vet verbranden en het tonen van spieren.

Dat van dat afslanken en vet verbranden geloof ik wel, maar het tonen van spieren...? Gaat het tonen van je spieren niet gelijk op met het willen imponeren van het andere geslacht? Terwijl je tegelijkertijd aan andere jongens en mannen laat zien dat je een narcist bent. Lekker elementaire gevoelens zijn dat, het doet me denken aan mijn tienertijd.

Maar stel (ik zeg: stel) dat ik wel mijn spieren wil laten zien, wat moet ik dan doen?

Ik heb het eens nagevraagd.

“Je moet eerst droog worden!”  ... Wablief?  “Je moet droogtrainen. Dat wil zeggen dat je conditietraining aan het doen bent voor je spieren en zo voornamelijk lichaamsvet verbrandt”.

Mijn eerstvolgende vraag is dus: hoe begin ik droog te trainen?

“Met jouw bouw en aanleg is het eenvoudig om te  gaan bulken, dus droogtrainen hoeft geen probleem te zijn”.

Euhhh.... bulken?

“Bulken is eten om aan te komen. Je moet namelijk niet te weinig eten, want dan krimt je lichaam qua volume in totaliteit, je vetpercentage maar ook je spiermassa!”

Dus wel diëten, maar jezelf niet uithongeren?

“Ja, en je dient een strak work-out schema plus cardio te volgen, maar dan kun je echt ripped worden. Begrijp je?”

Nee, ik haak af.

Ik let op wat ik eet, beweeg meer, sport wat (met nogal vochtige trainingen dus), drink minstens 2 liter water per dag en daar blijf ik redelijk droog bij.

Kees

Vette blog 7: Het verschil tussen een sportschool en kleutergym

Huppelen doe ik niet, dat vind ik zo kinderachtig....
Maar toch...:

“Loop nu maar naar die muur en draai daar om. Wel rechtop lopen... borst vooruit... schouders omlaag... en nu nog een keer!”

“Pak deze bal goed vast en gooi hem zo hard als je kunt op de grond... laat hem maar tot kin-hoogte opstuiteren!  En dat 10 keer, goed voor je schouders!”

“En nu gaan we balanceren op één been. Buig tegelijkertijd voorover en raak de grond. Goed zo.... wisselen van been...  nog 15 keer!”

“Als je dit trekkoord vastpakt dan moet je je ellebogen ver naar achteren trekken. Prima voor je rugspieren... nog 20 van deze”.

“Ga maar liggen... pak het gewicht en rol opzij... nu terugrollen... en weer de andere kant... we gaan dit 25 keer herhalen”.

“Verleg je grens!...vorige keer kon je 30 keer... het kan sneller.... 40 moet nu kunnen....

En dan dat zwaaien met kettlebells. Kinderspel.... hup, 50 keer.

Beste trainer, alles goed en wel, maar maandag ben ik jarig, voor de 59^e keer.

Ja, dank je, ik ga voor de 100.

LAPT....het is spelenderwijs bewegen, maar ook heel geschikt voor volwassenen.

Hoewel....het schijn dat sommige personal trainers heel zachtjes kinderliedjes zingen tijdens de oefeningen omdat dat prettiger is om op te bewegen. Bewijzen heb ik daar echter niet voor.

Frank, mijn personal trainer, heeft de kwaliteiten van een goede kleutergym-juf.  Hij stimuleert, begeleidt, motiveert, hij laat me mijn grenzen verleggen. En dat doet hij erg vakbekwaam. Na een uur trainen met Frank voel ik me moe, afgemat, maar ook als herboren. En de spierpijn komt de dag daarna.

Maandag mag ik me weer een heel uur als kind gedragen... ik sta te trappelen.....

En als ik goed mijn best doe, dan wrijft Frank persoonlijk mijn natte ruggetje na het douchen met een heel zachte handdoek droog.

Dat is all-inclusive bij LAPT.

Kees

Vette blog 6: Streefbeeld

Het is zover. Mijn buurvrouw zei deze week tegen me: “Kees wat heb je een lekker kontje...”. Waarvan acte. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze er aan toevoegde: “...maar niet in evenwicht met je buik”.

Waarom is mijn uiterlijk zo belangrijk voor anderen? Ga ik naar de sportschool om iets aan mijn uiterlijk te doen, om anderen te plezieren? Gedeeltelijk, maar verder gaat mijn ijdelheid niet. Misschien vindt mijn buurvrouw dat jammer.

Als ik op de sportschool om me heen kijk naar de ‘voorbeeldmensen’ op de affiches, dan wordt ik wat moedeloos. Alleen maar – zogenaamde – perfecte lijven. Jong en zo goed ‘in shape’ dat fitness voor hun helemaal niet nodig is. Allemaal breeduit lachend afgebeeld, terwijl ze in volle actie zijn. Allemaal heel soepel, alsof het geen moeite kost.

Gek is dat, want als ik train en fitness dan krijg ik een rode kop en zucht en kreun ik omdat mijn lichaam niet precies doet wat ik zo graag wil. En ik ben daar niet alleen in. Als ik om me heen kijk zie ik zeker voor de helft mensen die helemaal niet het zogenaamde perfecte lichaam hebben. Integendeel. En dat voorbeeldlichaam zullen ze (we) ook niet bereiken.

Ik ga misschien zelf een affiche maken met daarop een ander mooi lijf. Niet jong, niet afgetraind. Wel lachend, dat dan wel weer, want fitness is geen straf. Die persoon mag lelijke knieën hebben, putten in de bovenbenen, een waggelkont, love-handles, bierbuikje, flubberende bovenarmen. Het maakt niet uit. Ik zou zo mezelf op het affiche kunnen zetten.

Als je wil dat ik niet mezelf maar jou op de foto zet voor een afbeelding op het affiche, zeg het dan tegen Frank, mijn personal trainer. Be proud. Hij zal het begrijpen en je naam discreet aan me doorgeven.

Dan maak ik dat affiche en dat hang ik dan op bij Fitland. Tussen de affiches met die andere mooie lijven. Beloofd.

Kees

Vette blog 5: Stabiliteit is de sleutel

Nu heb ik op de sportschool een goede personal trainer en nu heeft hij het maar steeds over stabiliteit en mobiliteit. En niet over flink trainen op de toestellen en met zware halters werken en rennen op de loopband om af te vallen. Nee, Frank besteedt nogal wat aandacht aan stabiliteitstraining, waarbij de combinatie van kracht en coördinatie centraal staat.

In het begin vond ik het beledigend: Instabiel? Ik? Labiel? Ik heb nooit geweten dat ik instabiel was.

Geduldig legt Frank het uit: met stabiliteitsoefeningen kan ik een verstoorde balans tussen spiergroepen voorkomen. Geen biceps en triceps oppompen dus, het gaat om de balans in mijn hele lichaam.

 “Maar”, probeer ik bij Frank, “ik moet toch flink zweten om af te vallen?” Nou dat transpireren komt toch wel. Vooral door veel en hard lopen op de loopband en door werken met – daar heb je ze weer – de kettlebells. (Voor mij dus de killingballs, ze zijn moordend). Eerst stabiliteit en mobiliteit in mijn lijf.

Door het te weinig bewegen in voorgaande jaren zitten veel spiergroepen vastgeroest. Vooral de schouders en de heupen moeten flink losgemaakt worden.

Als mijn spieren en ikzelf op een gecoördineerde manier in een goede houding worden gezet (laat dat maar aan Frank over) dan wordt mijn lichaam stabieler. Want die spieren ondersteunen mijn wervelkolom en mijn gewrichten. Zo leer ik nog eens wat over mijn eigen lijf.

En wat zegt de psychologie van de koude grond? Dat stabiliteit ook een grotere zekerheid geeft in het dagelijkse leven. En zo is het denk-cirkeltje weer rond: lekker in mijn lichaam zitten, dat is toch eigenlijk het doel waarvoor ik op de sportschool zit?

Kees

Vette blog 4: Kettlebells voor het ijzersterke effect

Het zijn toch geen normale fitnessattributen...? Ze zien er niet uit die Kettlebells! Het lijken net Middeleeuwse ijzeren kanonskogels waar een dorpssmid een handvat aan gesmeed heeft. Ze zijn nog het beste te vergelijken met onverslijtbare Russische werktuigen uit de Koude Oorlog-tijd. Daar komt nog bij dat ze zijn zoals ze er uitzien: loeizwaar. Raar eigenlijk ook dat ze een Engelse naam hebben: Kettlebells. Een oer-Nederlandse naam als ‘Tilbal’ was ook goed geweest.

Om die tilballen voor mezelf toch een menselijker gezicht te geven, heb ik ze namen gegeven. Die van 12 kg heet Boris, die van 16 kg heet Igor en de 20 kg heet Ivan. De zwaardere krijgen meisjesnamen. Er zit zeker een Olga bij. Met haar heb ik nog niet mogen werken.

Trainen met Kettlebells is erg zwaar, heb ik ondervonden. Het zijn korte maar vreselijk intensieve trainingen. Vooraf zei Frank, mijn personal trainer: “Nu gaan we alles tegelijk trainen: kracht, flexibiliteit, stabiliteit en je uithoudingsvermogen!”.

Nou dat heb ik geweten. God#*>*%. Wat heeft dat ding grote en positieve impact op mijn lichaam!

“Explosiever!! Vanuit je heupen!”, stimuleert Frank me. Jawel Frank, maar Ivan doet niet altijd wat ik wil.

Kettlebelltraining blijkt één van de beste methoden te zijn om een sterker en slanker lichaam te krijgen. De vetverbranding is ongetwijfeld heel hoog. Ik begin er sterk in te geloven.

En ik ben er al snel achter dat Tilbal ook geen goed woord is, beter is Big-killball.

Toch kijk ik al uit naar Olga.

Kees

Vette blog 3: Strakke billen

Mijn personal trainer bij Fitland, Frank, zegt dat billen het meest onderschatte deel van ons lichaam zijn. “Je billen vertellen mij iets over jouw conditie”, beweert hij. “Slappe bilspieren, onderrugklachten, heupklachten, het kan allemaal met elkaar te maken hebben”.

Dat zal best wel, want mijn zitvlak bevindt zich vele uren per dag op een stoel  – met veel zitvlees dus – en mijn heup en de rug zijn stram.

Moet ik nu bilspieroefeningen doen? Zoals gezegd vindt Frank gepaste aandacht voor billen een wezenlijk onderdeel van het opkrikken van mijn conditie. Gelukkig vindt hij ook dat er nog ‘heel veel te redden is’ en dat ik effectieve bilspieroefeningen kan doen met behulp van mijn eigen lichaamsgewicht. En dat heb ik voorlopig zat. Met squats en lunges (ja ik leer snel) moet het lukken. En natuurlijk met een gezond voedingspatroon.

Gelukkig heeft mijn PT niets gezegd over mijn eventuele lelijke billen. Want mijn zitvlak beschouw ik toch wel als één van de intiemste delen van mijn lichaam. Daar praat ik met de nodige gène over. Bovendien ben ik niet zo ijdel dat ik regelmatig achterstevoren voor de spiegel sta. Mijn partner zegt dat het aangezicht van mijn bilpartij haar wel aanstaat en dat ik ‘best wel’ een leuk setje heb.

Ik geloof haar. Maar ik wil ‘best wel’ iets aan mijn conditie doen om zo nog sterkere en strakkere bilspieren te krijgen. En omgekeerd.

Dus Frank: goed om die spieren aan beide kanten van mijn bilspleet eens grondig aan te pakken. Spank me; het kan geen kwaad, vet zat. Nog wel.

Kees

Vette Blog 2: Afvallen begint bij mezelf. Maar waar?

Ik ben te dik en zo vind ik mezelf ook. Behalve een welvaarts-item is het ook een persoonlijk item geworden.

Want hoewel ik echt te zwaar ben voor mijn lengte, ondervind ik daar geen echte hinder van en ben ik er niet ziek van. Maar mijn huisarts zegt dat dat nog wel komt, binnen de 10 jaar: versleten bloedvaten, krakkemikkige heupen, enz.

In elk geval heb ik suikerziekte en slik tabletjes om die ziekte een beetje in bedwang te houden. Heb ik diabetis omdat ik te dik ben? Misschien wel, het beïnvloedt de ziekte in elk geval niet gunstig. Bij mijn vorige bezoek aan mijn huisarts wilde hij me een verhoging van de dosis medicijnen voorschrijven. Dat weigerde ik, met de mededeling dat er toch andere mogelijkheden moesten zijn om het ziektebeeldverloop gunstig te beïnvloeden.

Oei, kan ik die uitspraak wel waar maken? Met meer bewegen meer afvallen, dat moet mij helpen. Want als ik minder overgewicht heb dan moet ik een stuk gezonder worden. Alleen: een dieet volgen doe ik niet, want dat helpt niet op lange termijn, wel (veel) meer bewegen dus. Maar hoe?

Ik denk dat afvallen begint bij goed in mijn vel zitten. En omgekeerd. Ik zal afscheid moeten nemen van bepaalde gedachten en overtuigingen over mezelf en mijn lijf en dan zou het zomaar kunnen dat ik vanzelf afslank naar het figuur dat goed bij mij past.

Aktie!!! Ik heb me aangemeld bij een personal coach bij Fitland en sport nu 3x in de week een uur onder persoonlijke begeleiding.

Dus: sorry dokter, even niet de keuze voor meer medicijnen. Ik probeer onvoorwaardelijk van mezelf te houden en hard met mijn – goddelijke – lijf aan de slag te gaan. Ik voel me prima bij die keuze.

Kees

Vette Blog 1: Te dik! Je zegt het niet tegen een ander. Toch?

Ik ben in goed gezelschap. De helft van alle Nederlanders is te zwaar. Ik ook. Maar we zeggen het niet zo snel tegen elkaar. Je haalt het gewoon meestal niet in je hoofd iemand in je omgeving te attenderen op het feit dat hij of zij (weer) zwaarder is geworden.

Het is te pijnlijk om het onderwerp aan te roeren en velen zijn bang dat de ander het als een belediging opvat.
 Bovendien is het gemakkelijker om te denken: ‘Dat is niet mijn zaak’. Jongeren wijzen elkaar waarschijnlijk wel vaker op het toegenomen gewicht. Kinderen zijn een stuk eerlijker, die zeggen: ‘je bent erg dik’. Of, nog pijnlijker, ‘je hebt een kind in je buik’ .... ik heb het meegemaakt en kon het jong wel een klap verkopen.

Wie mag mij er op wijzen dat ik dik of (weer) dikker ben geworden? Mijn partner, tenminste als het niet vaker is dan een enkele keer. Ook van mijn kinderen kan ik een reactie wel verdragen. En een goede vriend mag desnoods nog zeggen dat hij het waardeert dat ik mijn kostbare gereedschap droog houd onder mijn afdak. Het wordt al moeilijker met de diëtist, die kan beter het woord ‘dik’ maar niet in de mond nemen. Ach, eerlijk gezegd wil ik eigenlijk van niemand horen dat ik zwaarder ben geworden.


En mijn huisarts? Hij mag wel iets zeggen over mijn overgewicht. En over de gevolgen voor mijn lichamelijk en geestelijk welbevinden.

Alleen: ook mijn huisarts houdt het liefst zijn mond. Zou hij een afkeer hebben van dikke patiënten? Zou hij bang zijn om me te beledigen? Toen ik laatst bij hem was met een overbelaste enkel, gaf hij me allerlei nuttige adviezen. Maar toen ik weer buiten stond vroeg ik het me af: waarom zegt hij het niet recht in mijn gezicht: je bent 20 kilo te zwaar, vetklep!!!

Kees